IKRAM dan Politik[1]
Penglibatan
IKRAM skala besar secara langsung ialah menerusi
penglibatan strategiknya dalam memacu penglibatan ahli-ahlinya dalam kedudukan
strategik dalam kerajaan pusat, kerajaan-kerajaan negeri dan kerajaan-kerajaan
tempatan, penglibatan ahli-ahlinya sebagai anggota dewan perundangan atau
kehakiman syariah sekurang-kurangnya bagi mempersiapkan negara dengan
pelbagai polisi dan solusi yang mampu membawa negara keluar daripada situasi
kemelut dalam berbagai-bagai bidang kepada situasi kembali berkembang maju
dalam semua bidang penglibatan, kegiatan dan kehidupan.
Ia perlu
lebih proaktif lagi sejajar dengan visi dan misinya, membangunkan negara Malaysia sebagai Negara Rahmah Mithali yang
disasarkan pada tahun 2035 menerusi usaha-usaha pengislahan negara yang
menyeluruh, berterusan, meningkatkan pencapaiannya dalam semua lapangan dan
bidang yang akan meletakkannya sebagai sebuah negara yang paling berkembang
maju secara holistik dan berimbang, negara yang makmur di bawah lembayung
syariah.
Memanfaatkan
dan merangsang pengislahan berterusan dalam siasah negara:
1. Usaha
mengambil tempat dan peranan dalam jentera kerajaan dan parti-parti agar
gerak kerja dakwah dan perubahan dapat dilonjak ke tahap yang lebih tinggi.
2. Menggerakkan pelbagai program dan
inisiatif secara kerjasama dengan pihak kerajaan.
3. Memanfaatkan sumber dan kemudahan yang
ada pada kerajaan untuk memajukan dakwah.
4. Memastikan kerajaan dan parti-parti
terus komited kepada agenda pengislahan masyarakat dan negara melalui reformasi
institusi, polisi, sistem dan amalan.
5. Membantu
mengukuhkan parti-parti PH, agar lebih berdaya saing dan efektif di persada
siasah negara.
Perkara 5
memberi gambaran bahawa IKRAM menyokong PH secara tidak langsung.
IKRAM kenalah menumpukan usaha-usaha
perjuangan IKRAM berasaskan hala tuju IKRAM yang telah disepakati di mana
matlamatnya ialah “Memacu Pembinaan Negara Rahmah”. Sasaran strategiknya pula
ialah: “Membina Negara Malaysia Baharu”.
Ciri-ciri Negara Rahmah Mithali yang impikan ahli
jemaah IKRAM ialah:
1. Kepimpinan negara yang kompeten dan
berintegriti
2. Sistem pemerintahan yang berasaskan
semak dan imbang yang berkesan
3. Tadbir urus yang baik
4. Undang-undang yang adil
5. Masyarakat yang berilmu, berakhlak dan
penyayang
6. Institusi keluarga yang utuh
7. Hubungan etnik dan penganut agama yang
harmoni
8. Ekonomi yang mampan
9. Agihan kekayaan yang saksama
10. Pembangunan yang lestari
11. Kebajikan, kesihatan dan keselamatan
rakyat yang terpelihara
12. Menerajui usaha keamanan dan
kesejahteraan sejagat
Kecelaruan Fikrah IRC-JIM-IKRAM:
Antara Fikrah atau Strategi Politik[2]
Dalam
ucapannya antara lain Syeikh Rasheed Ghanoushi menggariskan halatuju baru
partinya: “We want religious activity to
be completely independent from political activity. We are leaving political
Islam and entering democratic Islam. We are Muslim democrats who no longer
claim to represent political Islam.” (Kami mahu aktiviti keagamaan
hendaklah bebas daripada aktiviti politik. Kami telah tinggalkan politik Islam
dan memasuki Islam demokrat. Kami adalah
muslim demokrat yang bukan lagi mewakili politik Islam).
Dr Azzam
mengkritik apabila disebalik ketiadaan wakil Ikhwanul Muslimin dalam majlis
Perasmian Himpunan Parti An-Nahdhah dan Syeikh Ghanoushi tidak menyebut tentang
perjuangan Palestin adalah satu tindakan yang tidak sengaja, tetapi untuk
membuktikan bahawa An-Nahdhah sudah beralih daripada Politik Islam kepada Islam
Demokrat.
“Islamisme telah mati!” laung Said
Ferjani, pemimpin progresif kanan Ennahda. Ferjani, seorang bekas perancang
utama yang merancang untuk merampas kuasa regim Presiden Zine el-Abidine Ben
Ali. Menurut Ferjani, Islamisme sangat berguna ketika di bawah kepimpinan kuku
besi Ben Ali apabila “identiti dan tujuan
kita” diancam negara autoritarian. Kini, setelah an Nahdah bergerak secara
terbuka sebagai parti politik yang sah di bawah Perlembagaan baru – yang ia sendiri
bantu gubal dan bertanding untuk kepimpinan – label Islam dilihat sebagai beban
berbanding manfaat.
Berkenaan
Islamisme telah mati. Pengasas bersama dan pemimpin parti an Nahdah, Rachid
Ghannouchi, lebih berhati-hati menyatakan pandangan. Beliau cuba menafikannya. “Saya tidak akan kata seperti itu,” kata
beliau. Tetapi beliau menolak label tersebut, katanya, “Kami tidak ada apa-apa sebab untuk membezakan diri kami daripada
Muslim yang lain.” Ghannouchi dan Ferjani lebih gemar menggunakan terma
“Demokrat Muslim” – yang mana berulang kali menggunakan analogi dengan
parti-parti Demokratik Kristian di Eropah Barat untuk menjelaskan identiti
baru, pasca-Islamisme.
Gagasan
pemikiran ‘Muslim Demokrat’ lahir daripada lubang pemikiran orientalis. Pada
tahun 1998, Pusat Kajian Islam dan
Demokrasi (CSID) ditubuhkan dalam usaha senior-senior Ikhwanul Muslimin cuba
merapatkan hubungan dengan Jabatan Negara, Amerika Syarikat (Barat). Antara
anggota awal Lembaga Pengarah CSID ialah Jamal Barzinji dan Taha Al-Alwani,
kedua-duanya dikaitkan dengan Institut Pemikiran Islam Antarabangsa (IIIT).
Antara pengasas utama IIIT ialah Dato
Seri Anwar Ibrahim. CSID telah berhujah bahawa kerajaan AS perlu menyokong
gerakan Islam di negara-negara asing, mempertemukan sarjana-sarjana dan
aktivis-aktivis bagi menggalakkan demokrasi dalam dunia Islam. CSID menerima
sokongan kewangan daripada Jabatan Negara Amerika Syarikat dan National Endowment for Democracy. CSID
telah menerbitkan risalah Muslim Demokrat untuk menerangkan dan mempromosikan
Muslim Demokrat.
CSID
mengemukakan tokoh terkemuka yang boleh dicontohi ialah Anwar Ibrahim
(Malaysia), Saadeddine Al-Othmani
(Maghribi) dan Abdurrahman Wahid (Indonesia). Anwar Ibrahim pernah dinobatkan
dengan Anugerah Muslim Moderat 2005 oleh CSID. Konsep Muslim Demokrat adalah
evolusi daripada konsep Muslim Moderat yang digerakkan oleh CSID untuk
mendekatkan demokrasi dengan umat Islam seterusnya agenda mendekatkan Islam
dengan Barat dan Islam mesti mengikut kehendak Barat.
Kelompok
ini mula menerima sekularisme yang dianggap sekularisme baik. Ya Sekularisme,
tidak sekularisasi kata mereka. Mereka menerima orientalis yang kononnya ada
orientalis pro Islam. Mereka menerima pluralisme yang dikatakan pluraliti.
Liberal dikatakan keterbukaan, kesederhanaan dan rasional. Mereka menolak
konsep Negara Islam dan Perundangan Islam atas konsep maqasid syariah dan
rahmat untuk semua.
Sikap
bermudah-mudahan menerima pemikiran dan pendekatan mengikut kehendak Barat atau
memenuhi aspirasi Barat banyak menghasilkan pemikiran yang diteledorkan
daripada prinsip amal Islami yang bertunjangkan kebenaran nas al-Quran dan
as-Sunnah. Akhirnya, kemuliaan atau izzah Islam sebagai satu sistem peraturan
hidup mula tergadai dinodai oleh pemikiran ciptaan manusia berdasarkan kehendak
akal dan nafsu manusia. Hak Allah telah dinafikan.
Model Politik Kepartian Gerakan
Islam
Terdapat
beberapa model politik kepartian gerakan Islam. Antaranya ialah
1. Model
Parti Sekular iaitu sebuah parti demokrat yang mendokong nilai sekular,
pluralisme dan liberalisme.
2. Model
Parti Politik merangkap Jemaah. Parti politik adalah jemaah
3. Model
Proksi Politik
4. Model
memperposisikan individu dalam parti politik
Model parti
sekular berjaya dilakukan oleh Erdogan, Abdullah Gul dan kader politik gerakan
Islam di Turki dengan menubuhkan sebuah parti sekular iaitu AKP. AKP parti
sekular pelbagai latarbelakang anggota parti tetapi terasnya adalah kader
dakwah yang pernah dipimpin oleh Erbakan. Harga pengorbanan strategi politik
Erdogan dan kawan-kawan beliau sangat tinggi kerana dipulau oleh parti
berasaskan jemaah Islam Saadet Parti. Di Malaysia, pada peringkat awal penubuhan
Parti Keadilan Nasional, teras keahlian PKN terdiri daripada kader dakwah JIM
dan ABIM. Perebutan kuasa dalaman ekoran pengabungan dengan Parti Rakyat
Malaysia – akhirnya membentuk PKR – menyebabkan proksi JIM, sosialis,
evangelis, proksi NGO hak asasi manusia dan bekas pemimpin UMNO jaringan Anwar
melakukan pembersihan kepimpinan dengan mengusir keluar kader ABIM daripada
kepimpinan PKN/PKR. Kebanyakan mereka memilih untuk merajuk. Perjuangan dalam
model ini bersifat individu yang tertumpu kepada pandangan alam, pendekatan,
nilai dan akhlak. Ia bukan dasar parti.
Model
kedua, parti politik adalah jemaah Islam seperti PAS di Malaysia dan Partai
Keadilan Sejahtera (PKS) Indonesia. Matlamat perjuangannnya lebih jelas. PAS
sangat jelas dalam matlamatnya mewujudkan Masyarakat Islam termasuk pelaksanaan
Undang-Undang Islam. PAS juga merujuk kepada al Quran, as Sunnah, Ijma’ Ulama
dan Qiyas dalam setiap keputusan dasar parti.
Model
ketiga, parti politik adalah proksi jemaah dilakukan oleh Ikhwan Mesir melalui FJP.
Dalam sejarah perkembangan model ini, masalah besar yang berlaku apabila jemaah
induk ditenggelam oleh proksi politik. Ia biasanya berlaku apabila pemimpin
proksi politik lebih popular dan dilihat genius daripada amir jemaah.
Model
keempat, ialah memperposisikan individu atau kem dalam parti politik. Individu
sehebat Anwar Ibrahim boleh tenggelam dalam kebusukan UMNO. Individu seperti
inilah yang berlagak seperti ‘mujtahid politik’ yang kononnya bebas daripada
ikatan baiah dan keputusan syura jemaah. Manakala penyusupan kem banyak
mengucar-kacirkan parti politik tersebut daripada keupayaan menguasai
kepimpinan parti politik tersebut.
Model
terbaik ialah parti politik adalah jemaah. Matlamat perjuangan Islam lebih
jelas, strategi dan pendekatan politik lebih cerah. Ia tidak dijamin daripada
sengketa dalaman. Tetapi fokus perjuangan tidak kabur dan lebih jelas serta
tulen. Ilmu Islam dan budaya jemaah Islam dapat diaplikasi dalam parti politik
dengan bebas.
Pendekatan Parasit IRC Dalam
Politik
Sejak awal
lagi, IRC membudayakan strategi politik yang busuk. Penyusupan dalam jemaah
Islam sehingga menelurkan budaya jemaah dalam jemaah bermula sejak penyertaan
anggota IRC ke dalam ABIM dan PAS. Ia menyebabkan perpecahan dalaman ABIM dan
PAS. Kemudian berlaku cubaan sesetengah pemimpin IRC menghalalkan kemasukan ke
dalam UMNO tetapi gagal apabila kertas kerja ditolak.
Anwar
Ibrahim memulakan budaya lawan keputusan Syura Jemaah dan bertindak sebagai
‘mujtahid politikus’ yang bebas melakukan ijtihad peribadi berdasarkan kontek
dan situasi semasa yang dihadapi. ‘Mujtahid Politikus’ melakukan ijtihad
politik atas kadar ilmu yang mereka ada dan tindakan mereka tiada kaitan dengan
keputusan jemaah. Tindakan ini jelas sekali keluar daripada budaya jemaah Islam
yang tulen.
Dalam
budaya jemaah Islam, pemimpin yang baik biasanya membuat keputusan secara syura
kecuali dalam perkara yang memerlukan keputusan segera, barulah kebijaksanaan
peribadi seorang ketua dijadikan dalil dan hujah dalam bertindak. Mereka itu
mujtahid politik, tidak boleh lagi terikat dengan jemaah. Mereka mesti
mendahului kepentingan ummah daripada jemaah. Diri mereka milik ummah bukannya
lagi jemaah.
Apabila
kita berbicara tentang ijtihad politik dan kekurangan dalam
keputusan-strategi-pendekatan politik (termasuk kesilapan dan kelemahan), kita
tidak menafikan kadar ilmu, jasa dalam perjuangan, prestasi lampau, kebolehan
peribadi, amalan dan ketaqwaan seseorang. Bahkan ia tidak menghilangkan
sedikitpun kekaguman terhadap individu atau kumpulan terbabit.
Saari
Sungib (Abu Urwah) dan Dr Dzulkefly Ahmad (Abu Iman) antara pemimpin besar
dalam IRC. Kemasukkan mereka ke dalam PAS dan PKN menimbulkan kecelaruan dalam
pendekatan politik IRC walaupun kelihatan mereka cuba menguatkan proksi Islam
dalam PKN dan meramaikan lagi profesional dalam PAS. Sepatutnya wadah sebenar
penyatuan ummah dalam politik adalah memperkuatkan PAS bukannya melatakan
pemimpin dalam pelbagai parti sehingga tenggelam nilai dan matlamat perjuangan
Islam.
Saari
Sungib dan Hasnul antara penggerak awal budaya melawan arahan Amir Jemaah dan
mengkhianati parti alasan bersama keputusan muktamar. Saari sudah tentu lebih
jelas bahawa dalam keadaan tertentu, arahan Amir Jemaah lebih perlu diakuri
daripada keputusan muktamar. Saari adalah penulis buku risalah usrah yang sudah
mantap dalam persoalan tarbiah dan dakwah.
Kader
dakwah IRC-JIM melata dalam PKN dan PAS. Apabila PAS mengalami krisis dalaman,
kem IRC-JIM-IKRAM keluar daripada secara berkelompok membentuk Parti Amanah
Negara. Keluar setandan. Dimana konsep baiah, konsep wala’ dan konsep syura
yang kalian hadam semasa zaman jemaah dahulu?
Dalam PKR,
sebahagian bekas pimpinan JIM bersama kartel Azmin Ali bertembung dengan kem
dinasti Anwar. Dimanakah ukhwah yang
dicanang ketika zaman jemaah dahulu? Atau anda bertaqiyah politik dalam kem
kartel?
Parti
Amanah Negara muncul sebagai parti kedua Islam selepas PAS. IKRAM menyalurkan
pemimpin mereka untuk memperkuatkan AMANAH. Dalam AMANAH terdapat beberapa kem
politik iaitu kem MAYO-Husam-UM, kem aktivis PAS (Mohamad
Sabu-Mahfuz-Salahudin), kumpulan Pro-Syiah, bekas Suara Islam
(Khalid-Izham-Nizar) dan kem IRC-JIM-IKRAM. Adakah kem IRC-JIM-IKRAM cuba
menguasai AMANAH sehingga menjadikan ia sebagai proksi IRC-JIM-IKRAM?.
IRC-JIM-IKRAM
mesti mempunyai matlamat perjuangan yang jelas melalui satu-satunya wadah yang
tulen secara berpusat. Kehadiran pemimpin jemaah dalam pelbagai parti
menghilangkan fokus utama kader dakwah menegak matlamat perjuangan jemaah yang
tulen. Pemimpin-kader IRC-JIM-IKRAM tidak boleh hanyut dan tenggelam dalam
lautan sekularisme-sekularisasi, pluralisme dan liberalisme. Jelas, strategi
politik IRC-JIM-IKRAM dilihat gagal memenuhi matlamat politik perjuangan
jemaah.
No comments:
Post a Comment