Sejarah Usrah Dalam Ikhwanul Muslimin

Masalah utama setelah pertambahan anggota jemaah ialah kesetiaan ahli terhadap pemimpin dan jemaah Islam. Jika figura pimpinan utama yang berpengaruh seperti Anwar Ibrahim, Imam Hassan al Banna dan al Maududi meninggal dunia atau keluar jemaah, jemaah akan kucar-kacir kerana kesetiaan anggota jemaah kepada figura tersebut sahaja sangat terbatas.

Dalam Ikhwanul Muslimin, bait ukhwah dijadikan senjata awal mengikat kesetiaan anggota. Pada tahun 1936-1937, jumlah keahlian Ikhwanul Muslimin semakin meningkat. Pada peringkat awal, al Banna cuba mempraktik sistem katibah dan melatih 10 orang melalui usrah khusus. Latihan dalam sistem katibah melibatkan latihan fizikal, spiritual dan emosi. Slogan digunakan ialah “bertindak, patuh pada pemimpin dan tenang”. Apapun tujuan baik sistem ini tidak difahami oleh pemimpin dan ahli. Kegagalan ini dilihat apabila sekelompok aktivis Ikhwan belot pada tahun 1938. Paling menonjol pembelotan Mahmud Abu Zaid, editor Majalah An Nadzir.

Semasa Perang Dunia Kedua, keanggotaan Ikhwan semakin bertambah dan tekanan luar semakin mencengkam anggota, masalah kesetiaan menjadi perkara yang tersangat penting. Pada tahun 1943, sistem usrah diwujudkan. Peringkat awal dikenali sistem kerjasama kemudian bertukar kepada sistem usrah. Setiap anggota aktif dalam setiap bahagian dibahagikan menjadi usrah-usrah yang dianggota tidak lebih daripada 10 ahli. Setiap usrah mempunyai seorang Naqib yang mewakili usrahnya semasa bertemu dengan Ketua Bahagian. Setiap Bahagian berperanan sebagai famili. Setiap 4 kelompok famili membentuk ‘asyirah. Setiap 4 ‘asyirah membentuk sebuah grup dan setiap 5 grup membentuk sebuah katibah. Struktur usrah ini adalah nadi utama gerakan Ikhwan terutamanya apabila pimpinan utamanya ditangkap.

Pertemuan diadakan pada setiap minggu dengan modul tertentu melibatkan aktiviti fizikal, ilmiah dan spritual.

Dalam konteks sekarang, usrah menjadi hambar. Kehadiran dalam usrah yang dikatakan hambar ini boleh dijadikan gambaran awal kualiti ahli sesebuah jemaah. Hambar adalah alasan. Tiada alasan dalam menuntut ilmu. Kepahitan ilmu harus ditelan.

Jika ahli tidak berusrah dalam sistem tarbiyyah jemaah, ahli tersebut akan tersesat jalan dan kesetiaan mereka terhadap jemaah dan pimpinan akan tohor.